గతం,ప్రస్తుతం,భవిష్యత్తు ఒకేసారి జరుగుతున్నాయి.
కాలం దాటిన జ్ఞానం: ఒక క్వాంటం కనుగొనడం
డిగ్రీ ఫైనల్ ఇయర్ సైన్స్ స్టూడెంట్ అయిన అక్షయ్, చిన్నప్పటి నుంచీ పుస్తకాల పురుగు. ముఖ్యంగా సైన్స్, ఖగోళ శాస్త్రం, ఫిజిక్స్ అంటే ప్రాణం. ఒక సాయంత్రం, అలవాటు ప్రకారం పాత పుస్తకాల దుకాణం ‘సమయానంతర జ్ఞానం’లోకి అడుగుపెట్టాడు. ఆ షాపుకు పేరు విచిత్రంగా ఉన్నా, అక్కడ దొరికే పుస్తకాలు అక్షయ్ ని ఎప్పుడూ ఆశ్చర్యపరిచేవి. రోజులాగానే, అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఉండగా, అతని చేతికి ఒక పాత, గట్టి అట్ట బొత్తా ఉన్న పుస్తకం తగిలింది. దాని పేరు ‘ది నేచర్ ఆఫ్ పర్సనల్ రియాలిటీ’. రచయిత: సేథ్.
అక్షయ్ ఎప్పుడూ వినని పేరు. ఆసక్తిగా తీసి చదవడం మొదలుపెట్టాడు. పుస్తకం నిండా జీవితం, చైతన్యం, విశ్వం గురించి ఎన్నో కొత్త, అద్భుతమైన విషయాలున్నాయి. ‘మన ఆలోచనలే మన వాస్తవికతను సృష్టిస్తాయి’ వంటి వాక్యాలు అతనిలో ఒక కొత్త ఆలోచనను రేకెత్తించాయి. కానీ, ఒక అధ్యాయం వద్ద అతని బుర్ర బద్దలయ్యేంత పని అయింది. ఆ అధ్యాయం పేరు, “సమయం ఒక భ్రమ: గతం, వర్తమానం, భవిష్యత్తు అన్నీ ఒకేసారి జరుగుతున్నాయి”.
అక్షయ్ చదువుతున్న వాక్యాలను నమ్మలేకపోయాడు. ‘గతం జరిగిపోయింది కదా? భవిష్యత్తు ఇంకా రాలేదు కదా? ఇవన్నీ ఒకేసారి ఎలా జరుగుతాయి?’ అతనికి తల తిరుగుతున్నట్లు అనిపించింది. వారం రోజులు ఆ విషయం అతని మనసులో తిష్ట వేసింది. కాలేజీలో, లైబ్రరీలో, రూమ్‌లో – ఎక్కడ చూసినా, ఏ పుస్తకం చదివినా అదే ఆలోచన. అతను చదువుతున్న క్వాంటం ఫిజిక్స్ థియరీలు కూడా ఇంత గందరగోళంగా లేవు.
చివరకు, అక్షయ్ తన ఫిజిక్స్ లెక్చరర్, సుమంత్ సర్ దగ్గరకు వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. సుమంత్ సర్ చాలా తెలివైనవారు, ఎప్పుడూ నూతన విషయాలపై ఆసక్తి చూపేవారు.
లెక్చరర్‌కు ఎదురైన కొత్త ప్రశ్న
ఒక మధ్యాహ్నం, కాలేజీ ల్యాబ్ నుండి సుమంత్ సర్ బయటకు వస్తుండగా, అక్షయ్ ఆయన్ని ఆపాడు.
“గుడ్ ఆఫ్టర్‌నూన్ సర్!” అక్షయ్ కొంచెం తటపటాయిస్తూ అన్నాడు.
“గుడ్ ఆఫ్టర్‌నూన్ అక్షయ్. ఏంటి విశేషం? ఏదైనా ప్రాజెక్టు డౌటా?” సుమంత్ సర్ నవ్వారు.
“కాదు సర్. ఇది కొంచెం వింతైన డౌట్.” అక్షయ్ తన చేతిలోని సేథ్ పుస్తకాన్ని చూపించాడు. “నేను ఈ పుస్తకం చదువుతున్నాను సర్. ఇందులో ‘సమయం ఒక భ్రమ, గతం, వర్తమానం, భవిష్యత్తు అన్నీ ఒకేసారి జరుగుతున్నాయి’ అని ఉంది. నాకు వారం రోజులుగా ఇదే ఆలోచన. నేను చదువుతున్న ఫిజిక్స్ ప్రకారం, సమయం అనేది ఒక సరళ రేఖ కదా? ఒకే దిశలో ప్రవహిస్తుంది కదా? ఇది ఎలా సాధ్యం సర్? గతం ఎలా వర్తమానంలో ఉంటుంది? భవిష్యత్తు ఎలా ఇప్పటికే ఉనికిలో ఉంటుంది?”
సుమంత్ సర్ పుస్తకాన్ని తీసుకుని, పేజీని చూశారు. ఆయన మొహంలో ఆలోచనలు కదులుతున్నాయి. “ఉమ్… ఇది కొంచెం లోతైన విషయం అక్షయ్. క్వాంటం ఫిజిక్స్‌లో కొన్ని సిద్ధాంతాలు ఇలాంటి ఆలోచనలకు దారి తీస్తాయి, కానీ అవి ఇంకా పూర్తిగా రుజువు కాలేదు, లేదా మనకు అర్థం కావట్లేదు. మనం అనుకునే సమయం అనేది కేవలం ఒక దృగ్విషయం మాత్రమే కావచ్చు. ఈ ‘అన్నీ ఒకేసారి’ అనే భావన చాలా పురాతన తత్వశాస్త్రాల్లో, ఆధ్యాత్మిక బోధనల్లో కూడా ఉంది. కానీ దీనికి మన భౌతిక ప్రపంచంలో పూర్తి స్థాయి వివరణ ఇవ్వడం చాలా కష్టం.”
సుమంత్ సర్ కొంచెంసేపు ఆలోచించారు. “నాకు ఒక విషయం తెలుసు. మా యూనివర్సిటీలో ఒక ప్రొఫెసర్ ఉన్నారు, ప్రొఫెసర్ ఆనంద్. ఆయన ఇలాంటి విషయాలపై చాలా పరిశోధన చేశారు, చాలా లోతైన అవగాహన ఉంది. ఆయన ఈ క్వాంటం ఫిజిక్స్, తత్వశాస్త్రం, చైతన్యం – వీటన్నింటినీ కలిపి చూస్తారు. నువ్వు చాలా మంచి ప్రశ్న అడిగావు. నువ్వు కావాలంటే, మనం ఆయన దగ్గరకు వెళ్దాం. ఆయన నీ సందేహాలను తీర్చగలరు.”
అక్షయ్ కళ్ళు మెరిసాయి. “నిజంగానా సర్? థాంక్యూ సో మచ్! ఎప్పుడు వెళ్దాం?”
“ఈ వారం నాకు కొంచెం తీరిక లేదు. వచ్చే శనివారం ఉదయం ఆయన ఆఫీస్‌లో ఉంటారు. అప్పుడు వెళ్దాం,” సుమంత్ సర్ నవ్వారు.
అక్షయ్ మళ్ళీ ఉత్సాహంగా, కానీ అదే ఆశ్చర్యంతో, ఆ శనివారం కోసం ఎదురు చూడసాగాడు. ఈసారి అతని ఆలోచనలకు సరైన సమాధానం దొరుకుతుందని ఆశించాడు.
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ గారి ‘సమయానంతర’ కార్యాలయం
శనివారం ఉదయం. అక్షయ్, సుమంత్ సర్ యూనివర్సిటీ క్యాంపస్‌లోని ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ కార్యాలయానికి చేరుకున్నారు. ఆ ఆఫీస్ కూడా ఒక చిన్న పుస్తకాల దుకాణంలాగే ఉంది. అరలలో ఎన్నో పుస్తకాలు, గోడల నిండా గణిత సూత్రాలు, విశ్వ చిత్రపటాలు వేలాడుతున్నాయి. ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ అక్షయ్ వయసులో సుమంత్ సర్ కన్నా చాలా పెద్దవారు, దాదాపు 70 ఏళ్ళు ఉంటాయి. ఆయన కళ్ళలో ఏదో తెలియని ప్రశాంతత, అపారమైన జ్ఞానం తొణికిసలాడుతున్నాయి.
“సుమంత్, అక్షయ్, రండి రండి!” ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ నవ్వుతూ స్వాగతించారు. “సుమంత్, నువ్వు ఫోన్ లో ఏదో లోతైన ప్రశ్న అడిగావని చెప్పావు. చెప్పు అక్షయ్, నీ డౌట్ ఏంటో విందాం.”
అక్షయ్ నెమ్మదిగా మొదలుపెట్టాడు. “సర్, నేను ఈ పుస్తకం చదువుతున్నాను. ఇందులో ‘సమయం ఒక భ్రమ, గతం, వర్తమానం, భవిష్యత్తు అన్నీ ఒకేసారి జరుగుతున్నాయి’ అని ఉంది. ఇది నాకు ఎంతకు అర్థం కావడం లేదు. మనం ఫిజిక్స్‌లో సమయం ఒక సరళ రేఖ అని, అది ఒకే దిశలో ప్రవహిస్తుందని చదువుతాం కదా? మరి ఇదెలా సాధ్యం సర్?”
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ చిరునవ్వు నవ్వారు. “చాలా అద్భుతమైన ప్రశ్న అడిగావు అక్షయ్. నీ ప్రశ్నలో విశ్వం యొక్క గొప్ప రహస్యాల్లో ఒకటి దాగి ఉంది. మనం సాధారణంగా సమయాన్ని ఎలా చూస్తామంటే, అది ఒక నదిలా ప్రవహిస్తుందని, దానిలో మనం ఒక పడవలా కొట్టుకుపోతున్నామని. గతం అంటే ప్రవహించిపోయిన నీరు, భవిష్యత్తు అంటే ఇంకా ప్రవహించని నీరు. కానీ, ఇది మనకు కనిపించే తెర మాత్రమే.”
మెదడు – కనిపించని వాటిని కనిపించేలా చేసే వడపోత
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ తన బల్లపై ఉన్న ఒక కంప్యూటర్ మానిటర్‌ను చూపించారు. “చూడు అక్షయ్, ఈ మానిటర్‌లో చాలా స్పష్టమైన దృశ్యాలు కనిపిస్తున్నాయి కదా? కానీ నిజానికి, ఈ స్క్రీన్ వెనుక ఉన్నది కేవలం కోట్ల పిక్సెల్స్, కొన్ని కోట్ల ఎలక్ట్రానిక్ సిగ్నల్స్ మాత్రమే. ఒక పెద్ద వీడియో ఫైల్ అంతా ఒకేసారి కంప్యూటర్‌లో ఉన్నప్పటికీ, మనకు ఈ స్క్రీన్‌పై ఫ్రేమ్ బై ఫ్రేమ్ మాత్రమే కనిపిస్తుంది. అలాగే, ఈ విశ్వం అంతా అపారమైన సమాచారంతో, అపారమైన సంభావ్యతలతో నిండి ఉంది. మనం నివసిస్తున్న భౌతిక వాస్తవికత అనేది ఆ అపారమైన డేటాలో ఒక చిన్న ‘ఛానెల్’ మాత్రమే.”
సుమంత్ సర్ ఆసక్తిగా వింటున్నారు. “అంటే సర్, మన ఇంద్రియాలు, మన మెదడు ఒక వడపోత లాగా పనిచేస్తాయా?”
“ఖచ్చితంగా సుమంత్! మన కళ్ళు కేవలం ఎలక్ట్రోమాగ్నెటిక్ స్పెక్ట్రం యొక్క ఒక చిన్న భాగాన్ని మాత్రమే చూడగలవు. మనకు అల్ట్రావైలెట్ కిరణాలు కనిపించవు, ఎక్స్-రేలు కనిపించవు, రేడియో తరంగాలు కనిపించవు. అవి ఉన్నప్పటికీ, మన కళ్ళకు కనిపించవు. మన మెదడు వాటిని వడపోయడమే దీనికి కారణం. మన చెవులు కూడా అంతే. కుక్కలు వినగలిగే కొన్ని రకాల శబ్దాలను మనం వినలేము. మన మెదడు, ఈ అపారమైన సమాచారం నుండి మనకు ఎంత అవసరమో, ఎంత మనం తట్టుకోగలమో, అంత వరకే వడపోసి, మనకు ‘వర్తమానం’ అనే ఒకే ఒక్క స్టేషన్‌ను వినిపిస్తుంది. లేకపోతే, మనం ఒకేసారి అన్ని విషయాలు చూసి, విని, గందరగోళానికి గురవుతాం. మనం భౌతికంగా పనిచేయలేము కదా?”
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ కొనసాగించారు. “ఈ వడపోత ఎందుకు అవసరం అంటే, ఒక చిన్న పడవ ఒక పెద్ద సముద్రంలో ప్రయాణిస్తే, దానిలో ఒక్కసారిగా సముద్రం నీరంతా నింపేస్తే మునిగిపోతుంది కదా? అలాగే, విశ్వంలోని అపారమైన జ్ఞానం, గతం, భవిష్యత్తు, సంభావ్యతలు – ఇవన్నీ ఒకేసారి మన చైతన్యంలోకి వస్తే, మనం గందరగోళానికి గురై, భౌతికంగా పనిచేయలేము. అందుకే, మన మెదడు ఒక రకమైన ‘కార్యాచరణ భ్రమ’ను సృష్టిస్తుంది. అది ‘సమయం సరళంగా ప్రవహిస్తుంది’ అని, ‘గతం జరిగిపోయింది’ అని మనకు నమ్మేలా చేస్తుంది. ఇది మనకు ఒక కథలాగా జీవితాన్ని అనుభవించడానికి, నేర్చుకోవడానికి, సృష్టించడానికి సహాయపడుతుంది.”
కాలం ఒక చిత్రపటం, మనం అందులో నడిచే దారి
అక్షయ్ ఆలోచించాడు. “అంటే సర్, గతం జరిగిపోలేదా? అది ఇంకా ఉందా?”
“చాలా మంచి ప్రశ్న అక్షయ్!” ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ ఉత్సాహంగా అన్నారు. “నువ్వు ఒక పుస్తకాన్ని చదువుతున్నావని ఊహించుకో. ఆ పుస్తకంలో మొదటి పేజీ, మధ్య పేజీలు, చివరి పేజీ – అన్నీ ఒకేసారి పుస్తకంలో ఉన్నాయి కదా? నువ్వు చదివిన మొదటి పేజీలు ‘గతం’, నువ్వు ఇప్పుడు చదువుతున్నది ‘వర్తమానం’, నువ్వు ఇంకా చదవనివి ‘భవిష్యత్తు’. కానీ పుస్తకంలో అన్ని పేజీలు ఒకేసారి ఉన్నాయి కదా?”
“అవును సర్,” అక్షయ్ అన్నాడు.
“అదే విధంగా, నీ జీవితం అనేది ఒక పెద్ద, రంగుల చిత్రపటం (Tapestry) లాంటిది. లేదా ఒక భారీ సినిమా రీల్ లాంటిది. ఆ రీల్‌లోని అన్ని ఫ్రేమ్‌లు (ప్రతి క్షణం) ఒకేసారి ఉనికిలో ఉన్నాయి. నువ్వు సినిమా చూస్తున్నప్పుడు, ఫ్రేమ్‌లన్నీ వరుసగా ముందుకు కదులుతున్నట్లు అనిపిస్తాయి కదా? కానీ నిజానికి, ఆ రీల్ మొత్తం ఒకేసారి ఉంటుంది, నువ్వు ప్రొజెక్టర్‌ని ఉపయోగించి ఒక్కొక్క ఫ్రేమ్‌ను మాత్రమే చూస్తున్నావు. నీ చైతన్యం ఆ ప్రొజెక్టర్ లాంటిది.”
సుమంత్ సర్ మధ్యలో అందుకున్నారు. “అంటే సర్, మన జ్ఞాపకాలు కేవలం గత సంఘటనలను గుర్తు తెచ్చుకోవడం మాత్రమే కాదా? అవి ఆ ‘గతపు ఇప్పుడే’ అనే ఫ్రేమ్‌ను తిరిగి చూడటమేనా?”
“ఖచ్చితంగా సుమంత్! నీ జ్ఞాపకాలు కేవలం ‘జరిగిపోయింది’ అనే వాటిని తిరిగి పొందే డేటా కాదు. అవి ‘గతపు ఇప్పుడే’గా ఉనికిలో ఉన్న ఫ్రేమ్‌లను తిరిగి యాక్సెస్ చేయడం. అందుకే కొన్నిసార్లు ఒక పాత జ్ఞాపకం నిన్ను ఇప్పుడు కూడా బాధించవచ్చు. ఎందుకంటే ఆ బాధ కలిగించిన ‘ఇప్పుడే’ ఇంకా ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఉనికిలో ఉంది.”
అక్షయ్ కళ్ళలో కొత్త వెలుగు. “అలా అయితే, మనం గతాన్ని మార్చగలమా సర్?”
నీ ఆలోచనలే రంగులు – చిత్రపటాన్ని మార్చే శక్తి!
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ చిరునవ్వుతో తల ఊపారు. “నువ్వు సంఘటనను మార్చలేవు అక్షయ్. ఒకసారి చిత్రపటంపై ఒక దారం వేస్తే, అది అక్కడే ఉంటుంది. కానీ నువ్వు ఆ సంఘటనపై నీ అవగాహనను, నీ భావనను, నీ నమ్మకాన్ని మార్చగలవు. నువ్వు నిన్నటి స్కూల్ సంఘటన గురించి సిగ్గుపడ్డావు కదా?”
అక్షయ్ తల ఊపాడు.
“ఆ ‘సిగ్గుపడిన ఇప్పుడే’ ఇంకా ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఉంది. నువ్వు ఇప్పుడు, ఈ క్షణంలో, ‘నేను తప్పు చేశాను, కానీ నేను దాని నుండి నేర్చుకున్నాను. నేను మంచివాడిని, తెలివైనవాడిని’ అని బలంగా నమ్మితే, నువ్వు ఆ పాత సంఘటనకు సంబంధించిన శక్తిని మారుస్తున్నావు. నువ్వు ఆ చిత్రపటంలో వేరే రంగును వేస్తున్నావు. అప్పుడు ఆ సిగ్గు అనే భావన తగ్గి, అది కేవలం ఒక పాఠంగా మారుతుంది. ఇది గతాన్ని నయం చేయడం. ఎందుకంటే, గతపు ‘ఇప్పుడే’ కూడా వర్తమానంతో ముడిపడి ఉంది.”
సుమంత్ సర్ ఆశ్చర్యపోయారు. “అంటే సర్, మన వర్తమాన ఆలోచనలు గతానికి సంబంధించిన శక్తిని కూడా ప్రభావితం చేస్తాయా? ఇది సైకోసోమాటిక్ ప్రభావాల మాదిరిగానా?”
“అంతకంటే లోతైనది సుమంత్! క్వాంటం ఫిజిక్స్‌లో ‘అబ్జర్వర్ ఎఫెక్ట్’ ఉంది కదా? మనం పరిశీలించినప్పుడే ఒక కణం ఒక నిర్దిష్ట స్థితిని తీసుకుంటుంది. అదేవిధంగా, మన చైతన్యం, మన నమ్మకాలు, మన భావోద్వేగాలు ఈ ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఉన్న అపారమైన సంభావ్యతలను వాస్తవికతగా మార్చే శక్తిని కలిగి ఉంటాయి.”
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ వివరించడం కొనసాగించారు. “నువ్వు ఒక శిల్పివి అనుకో. నీ ముందు ఒక పెద్ద రాయి ఉంది. ఆ రాయిలో ఒక అందమైన శిల్పం ఇప్పటికే ‘దాగి’ ఉంది (ఒక సంభావ్యత). నువ్వు ఆ శిల్పాన్ని ఊహించుకుంటావు, ఆ రాయిని చెక్కుతావు, దానికి రూపాన్ని ఇస్తావు. నీ ఊహ, నీ కృషి ఆ సంభావ్యతను నిజం చేస్తాయి.”
- భవిష్యత్తును ఆకర్షించడం: “అదేవిధంగా, ‘భవిష్యత్ ఇప్పుడే’ అనేది ఇంకా రానిది కాదు. అది ఇప్పటికే ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఒక సంభావ్యతగా ఉంది. నువ్వు నీకు కావాల్సిన భవిష్యత్తును బలంగా ఊహించుకుంటే, అది నీకు జరిగినట్లుగా ఇప్పుడు (ఈ ‘ఇప్పుడే’లో) భావిస్తే, నువ్వు ఆ సంభావ్యతను నీ సరళ కాలంలోకి ఆకర్షిస్తున్నావు. నువ్వు ఆ చిత్రపటంలో ఏ రంగులను ఎక్కువగా వేస్తావో, అవే నీ జీవితంలో నిజమవుతాయి.”
సుమంత్ సర్ అడిగారు, “అంటే, ఒక వ్యక్తి ‘నేను ఎప్పుడూ పేదవాడిని’ అని నమ్మితే, అతను ఆ ‘పేదరికం అనే ఇప్పుడే’ ని ఆకర్షిస్తున్నాడా? అదే ‘నేను సంపన్నంగా ఉన్నాను’ అని నమ్మితే?”
“ఖచ్చితంగా సుమంత్! నమ్మకాలు, ఆలోచనలు, భావోద్వేగాలు మాయాజాలపు విత్తనాలు లాంటివి. నువ్వు ఎలాంటి విత్తనాలు నాటితే, అలాంటి చెట్లే పెరుగుతాయి. ఒక వ్యక్తికి బాగా కోపం వస్తుందనుకుందాం. అతడు ‘నాకు కోపం రావడం సహజం, దాన్ని నేను ఆపలేను’ అని నమ్మితే, ఆ ‘కోపమనే ఇప్పుడే’ అతనిలో మరింత బలపడుతుంది. కానీ ‘నేను ప్రశాంతంగా ఉండగలను, నాకు నా భావోద్వేగాలపై నియంత్రణ ఉంది’ అని నమ్మితే, ఆ ‘ప్రశాంతమనే ఇప్పుడే’ అతని జీవితంలో ఎక్కువ అవుతుంది.”
కనిపించని అనుసంధానాలు: సహజ జ్ఞానం మరియు యాదృచ్చిక సంఘటనలు
అక్షయ్ మనసులో అనేక ఆలోచనలు. “మరి కొన్నిసార్లు మనకు ‘ఇదివరకే జరిగింది’ అనిపిస్తుంది కదా సర్? లేదా మనం ఒకరి గురించి అనుకోగానే వారు ఎదురుపడతారు, లేదా ఫోన్ చేస్తారు. అది కూడా ఈ ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో భాగమేనా?”
“చాలా మంచి పరిశీలన అక్షయ్!” ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ నవ్వారు. “ఆ అనుభవాలనే మనం డిజా వు లేదా యాదృచ్చిక సంఘటనలు (Synchronicities) అని పిలుస్తాం. అవి సమయం యొక్క సరళతకు అతీతంగా, విశ్వంలో ఉన్న అద్భుతమైన అనుసంధానాలను చూపిస్తాయి.”
- డిజా వు: “నీకు ఒక క్షణం ఇదివరకే జరిగినట్లు అనిపించింది అనుకో. అది ఎందుకు జరిగిందంటే, ఆ ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో, ఆ సంఘటన ఇప్పటికే ఉనికిలో ఉంది. నీ పెద్ద చైతన్యం, మెదడు వడపోతను దాటి, ఆ ‘భవిష్యత్ ఇప్పుడే’ను ముందుగానే గ్రహించి ఉండవచ్చు. నీ సరళ జీవితంలో అది జరిగినప్పుడు, ‘అరె, ఇది ఇప్పటికే నాకు తెలుసు కదా!’ అని నీ మెదడు గుర్తు పడుతుంది. ఇది సమయాతీత క్షేత్రం నుండి నీ వర్తమానంలోకి వచ్చిన ఒక చిన్న మెరుపు.”
- యాదృచ్చిక సంఘటనలు: “నువ్వు ఒక పాత స్నేహితుడి గురించి బలంగా ఆలోచిస్తావు. అతన్ని కలిసి చాలా కాలం అయ్యింది. అనుకోకుండా అదే రోజు సాయంత్రం అతను నీకు ఎదురుపడతాడు, లేదా నీకు ఫోన్ చేస్తాడు. ఇది కేవలం యాదృచ్చికం కాదు. ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో, నీవు మరియు ఆ స్నేహితుడు ఒకరితో ఒకరు లోతుగా అనుసంధానించబడి ఉన్నారు. నీ ఆలోచన, అతని ఆలోచన – ఆ ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో పరస్పరం ప్రభావితం చేసుకున్నాయి. అప్పుడు విశ్వం ఆ అనుసంధానాన్ని నీ భౌతిక వాస్తవికతలో ‘యాదృచ్చికంగా’ కలిపి చూపించింది.”
సుమంత్ సర్ ఆశ్చర్యంగా అడిగారు, “అంటే సర్, మన ఆరవ జ్ఞానం, లేదా సహజ జ్ఞానం (Intuition) కూడా ఈ ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రం నుండి సమాచారాన్ని పొందుతుందా?”
“ఖచ్చితంగా సుమంత్! మన సహజ జ్ఞానం అనేది మన మెదడు వడపోతను దాటి, ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలోని అపారమైన జ్ఞానాన్ని నేరుగా గ్రహించే సామర్థ్యం. మనం ఒక సమస్యకు పరిష్కారం కోసం ఆలోచిస్తున్నప్పుడు, అకస్మాత్తుగా ఒక మెరుపులాంటి ఆలోచన తడుతుంది కదా? అది మన చైతన్యం ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఉన్న వేలాది సంభావ్య పరిష్కారాల నుండి సరైన దాన్ని ఎంచుకోవడం. లేదా కొన్నిసార్లు, ఒక ప్రమాదం జరగబోతుందని మనకు ముందుగానే ఒక భావన వస్తుంది, అది మనల్ని అప్రమత్తం చేస్తుంది. ఇది కూడా ‘భవిష్యత్ ఇప్పుడే’ నుండి వచ్చే ఒక హెచ్చరిక, మన పెద్ద చైతన్యం మనకు దారి చూపుతుంది.”
సంభావ్య వాస్తవికతలు: మనం నడిచే దారులు
అక్షయ్ ఆలోచిస్తూ అడిగాడు, “సర్, మీరు ‘సంభావ్యతలు’ అన్నారు కదా? అంటే నా భవిష్యత్తు ఒకే ఒకటి కాకుండా, అనేక దారులు ఉన్నాయా?”
“ఖచ్చితంగా అక్షయ్!” ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ కళ్ళలో ఒక మెరుపు. “విశ్వం ఒక చెట్టు లాంటిది. ప్రతి క్షణం, నువ్వు ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నప్పుడు, ఆ చెట్టుకు ఒక కొత్త కొమ్మ వస్తుంది. ఆ కొమ్మ ఒక కొత్త ‘సంభావ్య వాస్తవికత’. నువ్వు ఒక నిర్ణయం తీసుకుంటావు. ఆ నిర్ణయం తీసుకున్న ‘ఇప్పుడే’, దానికి సంబంధించిన ఒక కొత్త సంభావ్యత సృష్టించబడుతుంది. కానీ నువ్వు ఆ కొమ్మపై మాత్రమే నడుస్తున్నావు. అయితే, ఆ చెట్టుకు ఉన్న అన్ని కొమ్మలు (అన్ని సంభావ్యతలు) ఒకేసారి ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఉనికిలో ఉన్నాయి.”
సుమంత్ సర్ అడిగారు, “అంటే సర్, నా నిర్ణయం ప్రకారం నేను ఒక దారిని ఎంచుకుంటున్నానా? లేదా అది ఇప్పటికే నిర్ణయించబడి ఉందా?”
“అద్భుతమైన ప్రశ్న సుమంత్! స్వేచ్ఛా సంకల్పం (Free Will) మరియు విధి (Destiny) అనేవి ఒకే నాణేనికి రెండు వైపులాంటివి. ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో అన్ని సంభావ్యతలు ఉనికిలో ఉన్నాయి. వాటిలో కొన్ని బలంగా ఉండవచ్చు (అధిక సంభావ్యత). నువ్వు వాటిలో దేనిని అనుభవించాలనుకుంటున్నావో, దానికి నీ చైతన్యాన్ని, నీ ఆలోచనలను, నీ భావోద్వేగాలను కేంద్రీకరిస్తావు. నువ్వు దాన్ని ఎంచుకుంటున్నావు! అది విధిలాగా అనిపించవచ్చు, కానీ నిజానికి నువ్వు ఒక నిర్దిష్ట మార్గాన్ని ఎంచుకుంటున్నావు. నీకు ఒక నిర్దిష్ట భవిష్యత్తు ఉందనే నమ్మకం కూడా ఒక బలమైన సంభావ్యతను ఆకర్షిస్తుంది.”
- లక్ష్యాలను సాధించడం: “నువ్వు ఒక సైంటిస్ట్ అవ్వాలని కలలు కంటున్నావు కదా అక్షయ్? ఆ ‘సైంటిస్ట్ అయిన అక్షయ్’ అనే సంభావ్యత ఇప్పటికే ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రంలో ఉనికిలో ఉంది. నువ్వు ఇప్పుడు (ఈ ‘ఇప్పుడే’లో) ఒక సైంటిస్ట్‌లా ఆలోచిస్తే, సైంటిస్ట్‌లా ప్రవర్తిస్తే, ఆ జ్ఞానాన్ని, నైపుణ్యాలను నేర్చుకోవడానికి కృషి చేస్తే – నువ్వు ఆ ‘సైంటిస్ట్ ఇప్పుడే’ అనే సంభావ్యతను నీ సరళ కాలంలోకి ఆకర్షిస్తున్నావు. అప్పుడు నీ దారిలో ఆ లక్ష్యాన్ని చేరుకోవడానికి కావలసిన వ్యక్తులు, పుస్తకాలు, అవకాశాలు ‘యాదృచ్చికంగా’ నీకు ఎదురుపడతాయి. అవి నిజానికి ‘ఇప్పుడే’ క్షేత్రం నుండి నీ వైపు ఆకర్షించబడుతున్న దృగ్విషయాలు.”
- భయాన్ని అధిగమించడం: “నువ్వు ఒక పరీక్షకు భయపడుతున్నావు అనుకో. ఆ భయం ‘పరీక్షలో ఫెయిల్ అయ్యే ఇప్పుడే’ అనే సంభావ్యతను నీ వైపు ఆకర్షిస్తుంది. కానీ నువ్వు భయాన్ని విడిచిపెట్టి, ఆత్మవిశ్వాసంతో ‘నేను బాగా చదువుకున్నాను, విజయం సాధిస్తాను’ అని నమ్మితే, నువ్వు ‘విజయం సాధించే ఇప్పుడే’ అనే సంభావ్యతను ఆకర్షిస్తున్నావు. నీ భావోద్వేగాల తీవ్రత, నీ నమ్మకాల బలం, నువ్వు ఏ సంభావ్యతను జీవిస్తావో నిర్ణయిస్తాయి.”
చైతన్యం యొక్క అద్భుతం: మనం సృష్టికర్తలం
ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ చివరకు ముగించారు. “కాబట్టి, అక్షయ్, సమయం అనేది ఒక ప్రవాహం కాదు, అది ఒక పెద్ద, అఖండమైన చిత్రపటం. నువ్వు అందులో కేవలం నడిచే దారి మాత్రమే కాదు, నువ్వు ఆ చిత్రపటాన్ని సృష్టించే, రంగులు వేసే కళాకారుడివి కూడా! నీ చేతుల్లో అపారమైన శక్తి ఉంది. నీ ఆలోచనలు, నీ నమ్మకాలే నీ వాస్తవికతను నిర్మిస్తాయి. నీకు కావాల్సిన భవిష్యత్తును నువ్వు ప్రస్తుతం (ఈ ‘ఇప్పుడే’ లో) సృష్టించుకోవచ్చు. నీ గతాన్ని నువ్వు ఇప్పుడు నయం చేసుకోవచ్చు. ఇది కేవలం ఫిజిక్స్ కాదు, ఇది చైతన్యం యొక్క అద్భుతం.”
“మీరు అడిగిన ప్రశ్న ఎంత లోతైనదంటే, అది మన అస్తిత్వం యొక్క మూలాన్ని తాకుతుంది. భౌతిక శాస్త్రం మన విశ్వాన్ని ఎలా పని చేస్తుందో వివరిస్తుంది. కానీ చైతన్యం అనేది ఆ విశ్వాన్ని సృష్టించే, అనుభవించే శక్తి. మనం ఆ శక్తిలో భాగం. మనం కాలానికి బందీలం కాదు, కాలం మన చైతన్యం సృష్టించిన ఒక సాధనం.”
అక్షయ్ మంత్రముగ్ధుడైనట్లు విన్నాడు. అతని మనసులో గత వారం రోజులుగా తిష్ట వేసిన గందరగోళం పూర్తిగా తొలగిపోయింది. అతను ఎప్పుడూ సైన్స్ ద్వారా మాత్రమే ప్రపంచాన్ని చూసేవాడు. కానీ ఇప్పుడు, ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ మాటలు సైన్స్‌ను, చైతన్యాన్ని, జీవితాన్ని ఒక కొత్త కోణం నుండి చూసేలా చేశాయి. సమయం ఒక భ్రమ అని తెలుసుకోవడం వల్ల, అతనికి భయం పోయింది. గతంలో జరిగిన సంఘటనలు అతన్ని శాశ్వతంగా ప్రభావితం చేయలేవని, భవిష్యత్తు ఒకే ఒక దారిలో ప్రవహించదని అర్థమైంది.
సుమంత్ సర్ కూడా చాలా ఆశ్చర్యపోయారు. ఆయన కళ్ళలో కూడా ఒక కొత్త అవగాహన తొణికిసలాడుతోంది. ఫిజిక్స్ సూత్రాలను దాటి, విశ్వం యొక్క గొప్ప రహస్యాలను ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ చాలా సులభంగా వివరించారు.
“థాంక్యూ సో మచ్ సర్! నాకు ఇప్పుడు స్పష్టంగా అర్థమైంది. నేను ఒక సృష్టికర్తను అని, నా ఆలోచనలే నా వాస్తవికతను సృష్టిస్తాయని,” అక్షయ్ ఉత్సాహంగా అన్నాడు.
“ఖచ్చితంగా అక్షయ్! నీవు కేవలం విశ్వంలో ఒక చిన్న భాగం కాదు. నీలో విశ్వం యొక్క అపారమైన శక్తి ఉంది. నీ ప్రతి ‘ఇప్పుడే’ క్షణం శక్తివంతమైనది. దాన్ని సృజనాత్మకంగా ఉపయోగించుకో,” ప్రొఫెసర్ ఆనంద్ నవ్వారు. “ఇది ఒక ప్రయోగశాల లాంటిది. నువ్వు ఇందులో నీకు కావాల్సిన వాటిని సృష్టించుకోగలవు. కానీ నీ ఆలోచనల పట్ల, నమ్మకాల పట్ల జాగ్రత్తగా ఉండు. ఎందుకంటే అవి నీ వాస్తవికతను నిర్మిస్తాయి.”
అక్షయ్, సుమంత్ సర్ ఆ కార్యాలయం నుండి బయటకు నడిచారు. బయట సూర్యరశ్మి ప్రకాశవంతంగా ఉంది, కానీ ఇప్పుడు అక్షయ్‌కి అది మరింత ప్రకాశవంతంగా, అద్భుతంగా అనిపించింది. అతని ప్రతి ఆలోచన, ప్రతి నమ్మకం ఒక మాయాజాలపు రంగు అని, దానితో అతను తన జీవితమనే గొప్ప చిత్రపటాన్ని గీయగలడని అతనికి తెలుసు. తరువాత ఏమి జరుగుతుందో అనే ఆసక్తి అతనిలో నిండిపోయింది, ఎందుకంటే ఆ ‘తరువాత’ను కూడా తానే సృష్టించుకోగలనని అతనికి తెలుసు. కాలం ఇప్పుడు అతని శత్రువు కాదు, అది అతని చేతిలో ఉన్న ఒక శక్తివంతమైన సాధనం! ఈ కొత్త జ్ఞానంతో, అతను తన జీవితాన్ని మరింత ఉద్దేశ్యపూర్వకంగా, ఆనందంగా, మరియు అంతులేని సంభావ్యతలతో నిండిన ఒక అద్భుతమైన ప్రయాణంగా చూశాడు. అతని క్వాంటం కనుగొనడం కేవలం ఫిజిక్స్ పాఠ్యపుస్తకాలకు మాత్రమే పరిమితం కాలేదు; అది అతని అస్తిత్వం యొక్క లోతైన రహస్యాన్ని ఆవిష్కరించింది.